หลี่ ชิงยฺหวิน ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตบนภูเขาและมีทักษะในชี่กง[5] เขาทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพร ด้วยการขายเห็ดหลินจือ, เก๋ากี้, โสมป่า, สมุนไพรโชวู และบัวบก พร้อมกับสมุนไพรจีนอื่น ๆ รวมทั้งทานพืชสมุนไพรเหล่านี้และไวน์ข้าว[6]

เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปในมณฑลเสฉวน ว่าหลี่มีความรู้ครบถ้วนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเมื่อถึงวันเกิดปีที่สิบของเขา ได้เดินทางไปมณฑลกานซู่, มณฑลชานซี, ทิเบต, เวียดนาม, ไทย และแมนจูเรีย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมสมุนไพรอย่างต่อเนื่องกับอาชีพนี้มานานนับศตวรรษ ก่อนที่จะเริ่มให้อาหารแทนสมุนไพรที่รวบรวมโดยคนอื่น ๆ[7]

หลังจากนั้นเขาก็ย้ายไปที่ไคเสี้ยน และตามคาดคะเนที่นั่น หลี่มีอายุ 72 ปี ใน ค.ศ. 1749 เขาได้เข้าร่วมกองทัพของผู้บัญชาการทหารสูงสุดประจำมณฑล ในฐานะครูสอนศิลปะการต่อสู้และที่ปรึกษาด้านยุทธวิธี[5]

ใน ค.ศ. 1927 นายพลหยาง เซิน (揚森) แห่งกองทัพปฏิวัติแห่งชาติจีน ได้เชิญหลี่มาที่บ้านของเขาในว่านเสี้ยน มณฑลเสฉวน ซึ่งภาพที่แสดงในบทความนี้เป็นภาพที่ได้รับการถ่ายจากที่นั่น[5]

ขุนศึกชาวจีน อู๋ เพ่ยฝู (吳佩孚) ก็ได้พาหลี่เข้าไปในบ้านของเขาเพื่อความพยายามที่จะค้นหาความลับของการใช้ชีวิต 250 ปี[7]

เขาเสียชีวิตจากสาเหตุตามธรรมชาติในวันที่ 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1933 ในไคเสี้ยน มณฑลเสฉวน สาธารณรัฐจีน และภรรยาที่ยังมีชีวิตคนที่ 24 ของเขา เป็นสตรีวัย 60 ปี[8][7] คาดว่าหลี่จะมีลูกหลานกว่า 200 คนในช่วงชีวิตของเขา จากภรรยาที่มีชีวิตอยู่ 23 คน[9][8] ส่วนแหล่งข้อมูลอื่นให้เครดิตเขาด้วยลูกหลาน 180 คน กว่า 11 รุ่น ผ่านการใช้ชีวิตในช่วงก่อนที่เขาเสียชีวิต และการแต่งงาน 14 ครั้ง[5][7]

หลังจากที่เขาเสียชีวิต หยาง เซิน ได้เขียนบันทึกเกี่ยวกับเขาในผลงานเรื่องราวของชายผู้โชคดีอายุ 250 ปี (一个250岁长寿老人的真实记载) ซึ่งเขาอธิบายลักษณะของหลี่ ดังนี้ "เขามีสายตาที่ดีและก้าวย่างอย่างรวดเร็ว หลี่ขณะยืนมีความสูงเจ็ดฟุต มีเล็บที่ยาวมาก และผิวสีแดงก่ำ"[10][5]

เส้นเวลาแห่งอายุขัยอ้างอิงจากนายพลหยาง เซิน

ในเขตฉีเจียง มณฑลเสฉวน ใน ค.ศ. 1677 ซึ่งเป็นปีที่หลี่ ชิงยฺหวิน เกิด เมื่ออายุสิบสามปีเขาเริ่มต้นชีวิตด้วยการรวบรวมสมุนไพรบนภูเขาพร้อมกับบุคคลที่แก่กว่าสามคน ครั้นเมื่ออายุห้าสิบเอ็ดปี เขาทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาด้านยุทธวิธีและการทำแผนที่ในกองทัพของนายพลเยว่ จงฉี[11]

เมื่ออายุเจ็ดสิบแปดปีเขาก็ออกจากอาชีพทหารหลังจากต่อสู้ในยุทธการที่แม่น้ำทอง และกลับสู่การใช้ชีวิตของการรวบรวมสมุนไพรบนภูเขาหิมะในมณฑลเสฉวน เนื่องจากการรับราชการทหารของเขาในกองทัพของนายพลเยว่ จงฉี รัฐบาลแห่งจักรวรรดิได้ส่งเอกสารแสดงความยินดีกับหลี่ในอายุหนึ่งร้อยปีของเขา เช่นเดียวกับวันเกิดครบรอบ 150 และ 200 ปีของเขาในเวลาต่อมา[11]

ใน ค.ศ. 1908 หลี่ ชิงยฺหวิน และหยาง เฮ่อเซียน ซึ่งเป็นศิษย์ของเขาได้ตีพิมพ์หนังสือความลับแห่งความเป็นอมตะของหลี่ ชิงยฺหวิน[11]

ส่วน ค.ศ. 1920 นายพล สฺยง หยางเหอ ได้สัมภาษณ์หลี่ (ชายทั้งสองมาจากหมู่บ้านเฉินเจียชางของเขตว่านโจว ในมณฑลเสฉวน) โดยมีการตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับเรื่องนี้ในเอกสารของมหาวิทยาลัยหนานจิงในปีเดียวกัน[11]

และใน ค.ศ. 1926 อู๋ เพ่ยฝู ได้เชิญหลี่ไปปักกิ่ง การเยี่ยมชมครั้งนี้เกิดขึ้นพร้อมกันกับการสอนของหลี่ที่สมาคมการทำสมาธิแห่งมหาวิทยาลัยปักกิ่ง ตามคำเชิญของหยิ่น ซือจือ ซึ่งเป็นอาจารย์การทำสมาธิและนักเขียนที่มีชื่อเสียง[11]

จากนั้นใน ค.ศ. 1927 นายพลหยาง เซิน ได้เชิญหลี่มาที่ว่านเสี้ยน ซึ่งภาพถ่ายแรกของหลี่อันเป็นที่รู้จักได้รับการถ่ายที่นี่ มีข่าวสารแพร่กระจายไปทั่วประเทศจีนเกี่ยวกับหลี่ ชิงยฺหวิน และนายพลหยาง เซิน นายพลเจียง ไคเชก จึงได้ขอให้หลี่ไปเยี่ยมหนานจิง อย่างไรก็ตาม เมื่อนักการทูตของหยาง เซิน เดินทางถึงที่เฉินเจียชางอันเป็นบ้านเกิด พวกเขาได้รับคำบอกเล่าจากภรรยาและลูกศิษย์ของหลี่ว่าเขาเสียชีวิตแล้วตามธรรมชาติ โดยไม่มีข้อมูลเพิ่มเติม ดังนั้น วันเสียชีวิตและสถานที่แท้จริงของเขาจึงไม่เคยได้รับการยืนยัน[11] ซึ่งหลี่ ชิงยฺหวิน เสียชีวิตที่ไคเสี้ยนใน ค.ศ. 1933[12]

ใน ค.ศ. 1928 คณะบดี หวู จ้งเชียน ของกรมสามัญศึกษาที่มหาวิทยาลัยหมิ่นกว๋อ ได้ค้นพบเอกสารของจักรวรรดิที่แสดงคำอวยพรวันเกิดให้แก่ลี่ ชิงยฺหวิน การค้นพบของเขาได้รับการรายงานครั้งแรกในนอร์ธไชนาเดลีนิวส์ และช่างไห่ดีแคลร์ชันนิวส์ ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ชั้นนำของจีนในช่วงเวลานั้น แล้วอาจจะเป็นอีกหนึ่งปีให้หลัง ใน ค.ศ. 1929 โดยเดอะนิวยอร์กไทมส์ และนิตยสารไทม์ สำหรับสิ่งพิมพ์ตะวันตกเชิงทฤษฎีทั้งสองนี้ก็อาจรายงานการเสียชีวิตของหลี่ ชิงยฺหวิน ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1933[11]